Gluur op een willekeurige werkdag naar binnen bij Beijerlandselaan 167 en de kans is groot dat je Ron van Gelder daar treft. Steevast gestoken in een vlot jasje en strakke broek. Een literfles Pepsi Max binnen handbereik, bij voorkeur uitgeschonken in een wijnglas. Want dat smaakt tóch lekkerder. Sinds 2018 is Van Gelder een vast gezicht op de Beijerlandselaan en Groene Hilledijk. Als kwartiermaker schreef hij in opdracht van Gemeente Rotterdam een omvangrijk en ambitieus plan voor de transformatie van Winkelboulevard Zuid. Een plan maken is mooi, maar het echte werk begint bij de uitvoering ervan. Dus voert Ron met de Alliantie Hand in Hand nu al bijna drie jaar de regie over dat Grote Plan. Het liefst loopt hij de hele dag de winkelstraat op en af. De voelsprieten uitsteken, binnen stappen bij winkeliers om te vragen hoe het gaat én groeten. Vooral veel groeten. Ron: “Ik groet me helemaal wezenloos hier! Een groet is aandacht, liefde, genegenheid delen. Een momentje waarop je laat zien dat je de ander óók ziet en dat ‘ie ertoe doet.”
Vrijheid
Geboren en getogen in een ‘a-typisch gezin in Rotterdam Blijdorp in de jaren ‘50 werd Ron al vroeg gestimuleerd zijn eigen gedachtes te vormen. “Ik ben altijd erg vrij gelaten door mijn ouders. Er was thuis geen godsdienst, geen politiek, geen dogma’s.” Als kind was Ron vooral buiten te vinden. Urenlang kon hij in zijn eentje langs sloten struinen op zoek naar vogeleitjes en dieren. Aan vriendjes heus geen gebrek, maar Ron deed graag zijn eigen ding en kon zich prima alleen vermaken. “Ik heb altijd al de behoefte gehad om niet met de menigte mee te gaan.” Waar zijn jeugdvrienden kozen voor drank en drugs, vond Ron het juist interessant om cola en chocomel te drinken in de kroeg. “Daar ging ik wel lekker op.” En het was ook beter voor de sportprestaties, want Ron was een buitengewoon goede voetballer. Beloftevol spelverdeler bij Excelsior en later ook bij Feijenoord. Ten minste, tot het moment dat het spel minder intuïtief en meer vanuit de coach gestuurd werd. Toen ging het met de jonge Ron als voetballer rap bergafwaarts. “Ik heb vrijheid nodig om te kunnen functioneren.”
Een briljante leerling was Ron allerminst. “Mijn lessen heb ik grotendeels op straat geleerd.” Lachend: “Ik moest het vooral van de pauzes hebben.” Via het MBO en de sociale academie belandde Ron in Oud-Charlois waar hij als maatschappelijk werker met bewoners in de weer was. Om niet veel later aan de slag te gaan bij Woonstad en uiteindelijk op te klimmen tot manager. “Ik vond dat het erbij hoorde, een managersfunctie, maar ik was helemaal niet happy in die positie. Al dat plannen schrijven, nadenken over het beleid voor de aankomende 30 jaar. Nee. Ik was veel liever in contact met bewoners en huurders.” Toen hij in 2010 werd gevraagd om als projectleider zijn tanden te zetten in het veiliger en aantrekkelijker maken van de West-Kruiskade was de beslissing dan ook zo genomen. “Ik had nul verstand van winkelstraten, maar ik dook er vol in. Ik weet hoe ik mensen aan elkaar moet verbinden.”
Voorbij de vooroordelen
Acht jaarrok Van Geldere kar op de West-Kruiskade en leerde in die periode veel. Vooral over zichzelf en de vooroordelen die hij met zich mee droeg. Over jonge jongens met dure wagens en de vele groepjes jongeren die hij voor de deuren van winkels zag hangen. Met iedereen maakte hij een praatje. Dus ook met dealers en hangjongeren. Hij leerde hen beter kennen en kreeg zicht op wat hen bezighield. Niet heel veel anders dan wat Ron zich uit zijn eigen jeugd herinnerde. “Ook zij zijn met seks, drugs en rock&roll bezig. Met kleding en uitgaan. Ik ontdekte overeenkomsten. Snapte meer van de wereld van die jongens.” Maar Ron werd ook geconfronteerd met hun worstelingen op de arbeidsmarkt, het gebrek aan positieve rolmodellen en de politie die hen continue wegjoeg van hun hangplekken. Waar moesten ze dan heen? “Twee van de tien gasten waren pleurislijers. Die moeten gewoon last hebben van de politie. Maar acht van de tien zouden ook mijn kinderen geweest kunnen zijn.”
Samen met Richard de Boer, voorzitter van ondernemersvereniging en eigenaar van Richard Shoes, ontfermde hij zich als ‘vader en broer’ over de hangjongeren van het Oude Westen. Ze gaven zetjes op het gebied van werk en opleiding. En in de boksschool zweette Ron zij aan zij met hen. Hij is er nog geregeld te vinden. “Ik hou die Kruiskade nog steeds een beetje bij. Die jongetjes van toen zijn nu in de twintig. Dan komen ze trots hun kindje laten zien. Of vertellen dat ze een goede baan hebben, gezond zijn. Dan is mijn dag goed, veel meer heb ik niet nodig naast mijn colaatje.”
De ontmoetingen met andere werelden zijn een ijkpunt in Rons’ leven. “Ik was een oude lul aan het worden. Sinds ik op de Kruiskade aan de slag ging, ben ik niet ouder geworden. Mijn denkbeelden veranderden, mijn uiterlijk veranderde. Ik werd slanker, gespierder én wijzer. Ik heb geleerd breder te kijken en dat pas ik nu hier op de Beijerlandselaan en Groene Hilledijk toe.”
Riskante stap
Eind 2018 zat Ron’s werk op de Kruiskade er op. De regie werd weer overgedragen aan de ondernemers en het pensioen diende zich aan. Op zijn afscheidsfeest riep Ron ‘Joh, als er iemand nog een leuke baan voor me heeft..’ Een week later belde de stadsmarinier of hij een nieuwe uitdaging op de Beijerlandselaan en Groene Hilledijk aan wilde gaan. Met de opdracht om een winkelstraat in crisis nieuw leven in te blazen. “Het aannemen van de klus was riskant voor mij. Ik stopte op het hoogtepunt van mijn carrière. Respect en succes alom. De Beijerlandselaan werd gezien als een bodemloze put. Een plek waar al zoveel was geprobeerd en nooit iets was gelukt. De opgave die er ligt is groot engewikkeld, politiek gevoelig ook. Het gaat over wonen, veiligheid én economie. Er zijn drie wethouders verantwoordelijk voor de transformatie. Die moeten allemaal scoren.”
Als nieuwkomer zette Ron geregeld kwaad bloed met negatieve uitlatingen over de Winkelboulevard Zuid. “Toen ik in 2018 als buitenstaander naar het gebied keek, zag ik een troosteloos en harteloos gebeuren. Een teringzooi op straat, foute ondernemers. Toen riep ik dat ook. Nu weet ik beter. Ik zie mooie architectuur, glas in lood dat weer zichtbaar wordt, bomen en de enorme veerkracht van de ondernemers. Er zijn hier veel meer pareltjes dan ik dacht.”
Talent voor oplossingen vinden
Op de Laan en Dijk is Ron zeker niet alleen de brenger van gezelligheid en goed nieuws.gie nemen betekent voor Ron ook stevige gesprekken voeren en soms impopulaire besluiten doordouwen. Zoals het verwijderen van de iconische, maar vervallen luifels waar één deel van de straat voor en één deel van de straat tegen was. oners, ondernemers pandeigenaren stonden de eerste periode kritisch tegenover Rons’ plannen. “In het beginrd ik wel gezien als zakkenvuller. Maar dan pitch je je verhaal en plan steeds weer opnieuw bij alle bewonersvergaderingen en ondernemersbijeenkomsten. Die man doet wel heel erg z’n eigen ding, dachten veel mensen. Maar ze dachten gelukkig ook het is niet alleen maar bla bla. Hij zegt óók wel goede dingen. En hij luistert. Nou ja, een beetje dan”, voegt hij er lachend aan toe.
Het geeft Ron dan ook voldoening wanneer bewoners en ondernemers voorbij zijn honk op nummer 167 lopen en groeten, of even hun duim opsteken. De transitie wordt nu steeds beter zichtbaar en het enthousiasme en waardering onder ondernemers, bewoners en andere partners groeit. “Die nieuwe puitjes op de Groene Hilledijk, nieuwe reclame op de gevels. We kijken nu ook naar de oversteekbaarheid van de Beijerlandselaan en de aanleg van fietspaden. Toen ik in 2018 een plan schreef voor het gebied hóópte ik dat het ging lukken. Nu heb ik echt de overtuiging dat het goed komt!”
Een echte beleidsmaker of strateeg is Van Gelder allerminst. De gemeentelijke cultuur van verschillende scenario’s in kaart brengen en tot op detail uitdenkens aan hem niet besteed. Het brein van Ron werkt anders. “Mijn denkwerk gebeurt stiekem ’s nachts, dan zet ik mijn denkraam open. Word ik een paar keer in de nacht wakker en uiteindelijk heb ik de oplossing. Misschien heb ik wel wat talent om oplossingen te vinden.” Want juist problemen houden Ron bij de les. “Als je voor een probleem staat, dan kun je jezelf laten zien. Ik wil alles uit mezelf pieren. Als alles te makkelijk gaat, dan verzand ik in ledigheid. Word ik lui, gehoorzaam en ga ik spijbelen. Een beetje tennissen ofzo.”
Ertoe doen
Op donderdagen deelt Ron geen opdrachten uit, maar neemt hij orders aan. Van zijn vrouw welteverstaan, want donderdag is opadag en dan heeft Ron beloofd thuis te zijn en te helpen met de zorg voor de kleinkinderen. De overige dagen gaat hij helemaal voor de Winkelboulevard. “Ik ben er altijd mee bezig, ook ’s nachts dus. Ik vind dat geen moment storend als ik weet dat ik ergens verschil heb gemaakt.” Het plan voor de Alliantie gaat over de periode 2019-2023 en 2024-2031. Die eerste fase hoopt Ron helemaal mee te kunnen maken. “Ik voel me fit, fit, fit. Trouwens, als Trump en Biden het kunnen, kan ik het ook. Het pensioen mag nog wel even wachten. Echt met pensioen gaan is een koude droom. Ik wil er vooral van blijven dromen, van de reizen die we dan gaan maken. Ik pak er nu flarden van, maar ik wil dat het iets is om naar te blijven reiken. Zolang ik er ben, wil ik ertoe doen.”
Alliantie Hand in Hand
Beijerlandselaan 167a
Openingstijden:
Maandag t/m vrijdag: 9:00 – 18:00
contact via ronvgelder@hotmail.com
‘De Toonbank’ is een portretserie die je wekelijks meeneemt in de dromen en drijfveren van bevlogen ondernemers aan de Beijerlandselaan en Groene Hilledijk. Met ruim 200 winkels is deze winkelstraat dé plek om op ontdekkingstocht te gaan langs bijzondere speciaalzaken, restaurants en cafés. Achter de kleurrijke uitstallingen en etalages van de winkels schuilen de meest inspirerende en ontroerende verhalen over ondernemen, vallen en opstaan. De Toonbank is een initiatief van Lieke van Pruijssen en Bieke Versloot (Veldwerk) in opdracht van BIZ-ondernemers en Alliantie Hand in Hand. Fotografie door Marwan Magroun.
